Memleket Hasreti

 
 

  Merhaba arkadaşlar. Bugünkü konum evlerinden uzakta okuyan biz öğrencilerin sık sık içine işleyen memleket hasreti. Bunun yanında birkaç tane de haberim var sizlere :). Bu yazıyı okurken arkada şu şarkının çalmasının birbirimize daha iyi anlamamıza yardımcı olacağına inanıyorum:)

https://www.youtube.com/watch?v=GIHwzxHA3kw


  Doğduğumuz günden bu yana çoğumuz ailelerimizden ayrılmadan yıllarca okuduk. Kimisi için bu durum lise başlangıcına, çoğumuz için ise üniversiteye gidene kadardı. Sonra sınavlara hazırlandık. Çalışırken hep hayaller kurduk. Şu evden bi gitseydim, bir kurtulsaydım şu memleketten dedik. Sonra sınavlarımıza girdik, iyi kötü bir yerler kazandık. Hepimiz çok sevindik. Artık zamanı gelmişti "özgür " olmanın. O gün geldi. Aldık valizimizi çıktık yollara. Otobüse bindiğimiz an anladık ki aslında bu durum hiç de düşündüğümüz gibi değilmiş. Ayrılmak için can attığınız yerler aslında sizin çocukluğunuzu, gençliğinizi de barındırıyormuş. O valizi elimize aldığımız an bir çok şeyin değiştiğini ve artık büyüdüğümüzü anladık.

  Yollar aştık gideceğimiz yere varmak için. Yerleştik yerlerimize. Sonra oturduk düşündük. E şimdi ne olacak?. Sonra ailemize vardığımızı, yerleştiğimizi haber vermek için aradık. Ben ilk aradığımda çok değişik hissetmiştim. Annemin de benim de boğazım düğümlenmişti. İkimizde birbirimize belli etmemek için çırpınıp durmuştuk.Sonra zaman geçti bir şekilde. Yeni arkadaşlar edindik , yeni bir çevremiz oldu. Zamanla alıştık gibi oldu sanki oralara. Havasına suyuna alıştık gibi oldu. Ama aslında hep alıştık gibi oldu sanki benim için. Daha bir kaç ay önce kurtulmak için can attığımız yerler burnumuzda tüter oldu. Takvimlerde döneceğimiz günleri işaretledik. Gün saydık, zaman daraldıkça saatleri saydık.

  Zaman yine ilerledi hiç durmadı. Kimi zaman yavaşladı kimi zaman su gibi geçti. Eskiden can ciğer olduğumuz arkadaşlarımızdan bir bir kopmaya başladık. Önce haftada bir aramalar, sonra ayda bir, sonra Facebook'tan doğum günü kutlaması ve en sonunda ise koptuk iyice birbirimizden. Yaşadığımız yer değişti, çevremiz değişti, bir çok şey değişti aslında hayatımızda. Peki biz aynı mı kaldık. Tabi ki de hayır. Aslında bunlar arasında en çok değişen yine bizdik. Artık o evden çıkarken ki çocuk değildik. Artık büyüyor gibiydik sanki. Her yeni zorlukta biraz daha büyüyor gibiydik.

  Sonra yıllar geçti o evden ilk çıktığınız günün üzerinden. Artık biz de alışmıştık ayrı olmaya etrafımızdaki insanlarda. Bir şekilde kendi hayatlarımızı kurduk. Önceden yaşadığımız sıkıntılı günlere tatlı bir tebessümle baktık. Aslında onların hepsi gerçekleşmeliydi bizim biz olmamız için. Evden hiçbir zaman ayrılmasak bu kadar güçlü olmazdık. Hep birilerinin kol kanat germesine muhtaç kalırdık. Her şeye rağmen bunlar olmalıydı. Belki de bundan 5- 10 yıl sonra bugünkü yaşamımızı hatırlayacağız. Ve ben şundan eminim ki o zamanlar şu zaman ki halimiz yine ufak bir tebessümle bakacağız, her şeye rağmen.....

Sağlıcakla kalın.....


0 yorum:

Yorumlarınız benim için değerli. Lütfen yorum bırakın :)